(۶۳۴) مربی کیست؟ (2)

طبق آنچه در مطلب قبل بیان شد، با توجه به جایگاه والای انسان در هستی به این نتیجه می‌رسیم که در گام اول مربی حقیقی انسان خداوندست، اوست که به تمام هستی و به تمام قانون‌ها آشنا است. اما ما قانون‌هایی را می‌شناسیم که آن‌ها را تجربه کرده‌ایم و شناخته ایم.

در گام بعد انسان‌هایی این بار تربیت را بر عهده دارند که خداوند آن‌ها را مورد تربیت خاص خود قرار داده است مثل ائمه معصومین علیهم السلام...

 اما یک سوال، با اعتقاد به بودن در محضر ولی حق، اما در روزگار کنونی به چه کسی می‌توان برای تربیت دینی و الهی روی آورد؟

 

ویژگی های یک مربی خوب چیست؟

کسانی می‌توانند مربی انسان‌ها باشند که به دردها و درمان ها و به وضع روحیه‌ها آگاهی داشته باشند.

آگاهی از دردها و درمان‌ها را باید از وحی- کتاب و سنت- بدست آورد.

 

برای شناخت روحیه‌ها می‌توان از تجربه و برخورد، از آموزش و تعلم و از لطافت روحی و فرقان استفاده کرد.

 

این فرقان، روحیه‌ها را از یکدیگر جدا می‌کند و وضع و زمینه و طرز برخورد را مشخص می‌نماید؛ چون همه را نمی‌توان با یک چوب پیش برد و با یک روش تربیت کرد.

 

مربی به وحی و فرقان نیازمند است.

 

فرقان نیرویی است که در مرحله اطاعت و تقوا به انسان ارزانی می‌شود؛ «إِن تَتَّقُوا اللَّهَ یَجعَل لَکُم فُرقانًا».¹

 

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ آمِنُوا بِرَسُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِهِ»²؛ اگر به تقوا برسید خداوند برای شما فرقانی قرار می‌دهد. نتیجه تقوا و ایمان، رحمت وسیع و نورانیتی است که خط مشی انسان را مشخص می‌کند و نشان می‌دهد.

 

تقوا نتیجه حرکت‌ها و ورزش‌ها و تجربه‌های ممتدی است که از حرکت انسان به دست می‌آید. در این حد است که انسان از چشم‌ها برخوردار می‌شود و از مانع ها آزاد می‌گردد و می تواند علامت ها را ببیند و از علامت‌ها، نه از اعمال و حرف‌ها ، روحیه‌ها را بشناسد.

 

نتیجه:

نکته مهمی که در انتخاب مربی بیان شد اینکه آراسته به تقوا باشد، تا انسان خاطرش جمع باشد در کنار او بند هوای نفس نمی‌شود. اما آیا هرکسی در دینداری زبده بود و اهل تزکیه نفس، الزاما مربی خوبی برای انسان است؟ مسلما خیر! اینکه این مربی متقی چگونه بتواند نقش خود را به خوبی انجام بدهد و نیروسازی کند، بماند در مطلب بعد انشاالله...

 

مسئولیت و سازندگی، استاد علی صفایی حائری، صص56-54

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. سوره انفال، آیه 29

2. سوره حدید، آیه 28