(۴۴۸) تنهایی من...

تنهایی آدم خالی بودن خانه‌اش نیست، همراه و هم‌پا نداشتن است، تنهایی آدم وقتی است که با بقیه فرق داشته باشد، نه کسی او را بفهمد و نه کسی او را بپذیرد...

بغضی گلویم را می‌فشرد و اشک‌هایم روی صورت می‌غلتند...

حال غریبی نیست، لطفش به بازگشت به اوست، بازگشت به خدایی که همین نزدیکی است...