امروز یک سالگیِ روزَن است.
تقارن امروز با ایام اربعین را نیکو می‌دانم و مشتاقم به منظور ادای احترام به استاد علی صفائی حائری، جملاتی از ایشان را در مورد حضرت اباعبدلله (علیه السلام) مرور کنیم.
معتقدم این وبلاگ اگر سر سوزن روحی دارد، یقیناً به لطف تبرک به آثار ایشان است، صد حیف که مدتی است از مرور کتابهای ایشان دور شده‌ام، امید که به زودی بتوانم خواندن و نشرش را دوباره احیا کنم؛ انشالله.
«اکنون که مرگ حتمى است، بگذار مرگى را انتخاب کنیم که آبستن زندگى باشد و سازندگى‌هایی بیاورد و آگاهى‌هایى متولد کند و روح هایى را حرکت دهد». کتاب عاشورا، ص 77.
«مصیبت حسین مصیبت باغبانى است که مجبور است به خاطر هجوم دشمنان، نخلها و درختانى را که با خون دل پروریده و به آن‌ها علاقه دارد، قطع کند و از ریشه درآورد، تا اگر آن‌ها کمک او نشدند، عصاى دست دشمن نشوند.
رنج حسین از این است، کسانی را باید از دم شمشیر بگذراند که پدران و برادر و خودش در طی سال‌های سال آن‌ها را از خاک بیرون کشیده و نیرو داده ولی اکنون آلت دست دشمن شده‌اند.
ما چگونه می‌توانیم این یک بعد از مصیبت حسین را برای بچه‌ها بازگو کنیم و چگونه می‌توانیم این احساس را در روح عظیم حسین به بچه‌ها نشان دهیم؟» کتاب انسان در دو فصل، ص43.
- ۱ نگاه شما
-
۱
۰
- ۱۰ آذر ۱۳۹۴ ، ۱۶:۰۱
