(۷۲۰) نوازش های الهی
از الطاف بزرگ الهی در زندگی ما تداوم وجود و حضور دوستان همراه و همفکر است.
خیلی از اوقات لابه لای سیلی کج فهمی ها و سطحی نگری ها، گوش های شنوای یک دوست که تو را می فهمد و کلامش به تو می افزاید نعمتی بس بزرگ است که آدمی را در سپاسگزاری آن بیش از پیش ناتوان میگذارد...
باور دارم اگر در راه عملی کردن باور ها و عقایدمان گاه و بی گاه تنها مانده ایم و یا قربانی اندیشه های غلط و تسلیم موانع لاینحل شده ایم، سرِ راه قرار گرفتن این دوستانِ جان (گاه در لباس یک آشنا، همکلاس، همکار، استاد و...) نوازش های الهی است بر عمق وجودمان که خود موج انگیزه است و حرکتی نو برای سرآغازی دیگر...
و یقین دارم ناسپاسی بزرگ است اگر همین اندک دیده شدن ها و شنیده شدن هایمان را از خاطر ببریم و قدر ندانیم که این اندک ها به شکرانه آرامش و حال خوشی که به ارمغان می آورند حتما و قطعا مسئولیتی عظیم تر را هم بر دوش میگذارند...
باشد که هم شکرگزار باشیم و هم راه گشا... که «الهم ما بنا من نعمه فمنک»، خدایا هر چه داریم از توست.
که
کلامشان بهره می دهد به آدم