(۴۰۱) فاصله ها...

گفتگوی قشنگی بود:

«...آبروی من وقتی می‌ره که حرف بچمو دیگرون بهتر از من بفهمن...»  (تله فیلم میهمان داریم)

 

پدری پیر به پسر 40 ساله‌اش گفت.

ای کاش از پدر و مادر بودن این هم نتیجه می‌شد!

ای کاش پدر ومادرها با بچه‌هایشان «با هم» بزرگ می‌شدند!

.

.

.

قبل‌ترها گمان می‌کردم «فاصله‌ها را با محبت می‌توان پر کرد»، الان اما... تردید دارم!

شاید نه هر فاصله‌ای... فاصله‌ای که نتیجه نبود فهم و درک مشترک است، خیلی وقت‌ها به این سادگی پر نمی‌شود!

شاید هم ترس و نگرانی من زیاد است...!

بیم آن دارم که با این همه فاصله، روزگاری برسد که لبخندها مصنوعی و محبت‌ها پوشالی شود... آن وقت دیگر هیچ چیز نمی‌ماند!