(۵۵۶) زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت...

...هر کس به حق رسید باید به حق برساند و هر کس که از عشق او سرشار شد باید دیگران را از این عشق سرشار کند، آن هم نه شعاری و «بکن نکنی» بلکه ریشه دار و عمیق. هر کس می تواند و باید از همان راهی که خود ساخته شده و به آگاهی رسیده، دیگران را بسازد و به آگاهی برساند.

 

این توقع و انتظارهایی که ما از این خلق و ملت دست نخورده داریم، در سطح توقع آن پیرزال است که سماور را روشن نگرده توقع آب جوش داشت. این توقع و انتظار به سادگی در آن هنگام به دست می آید که ساخته شده ها سازنده باشند و عقیم نمانند.

 

در واقع، کسانی که ساخته شده اند، سازنده هم هستند و همان طور که گفتم، آن ها که از عشق به حق و از  توحید برخوردارند، بی تفاوت و سازشگر نمی مانند و نمی توانند بمانند.

 

و همین است که من بین خودسازی و دیگر سازی فاصله نمی بینم و فرد سازی و جمع سازی را فقط یک مشته اصطلاح تو خالی می دانم؛ چون یک فرد با روابطش یک فرد نیست، که  امت است¹ و جامعه است. و کسی که ساخته شد سازنده است و زاینده است.

 

این عقم و نازایی ما نمایانگر کارهای تربیتی عقیم و نازا هستند و نشانه خامی و خالی بودن ما و گرنه پخته ها و ساخته شده ها آرام ندارند و رقص کنان زیر بار مسئولیت می روند و رنج هایش را با شوق گردن می گیرند، که زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت.

 

این ها که از شور و شوق بر خوردارند و با عشق و علاقه کار می کنند، ناچار برای کار خود از تمام امکانات فکری و مالی استفاده می کنند و در کار خود می اندیشند و مشورت می کنند تا از بهترین راه و در کمترین وقت به نتیجه برسند.

این ها در چند مسئله فکر می کنند:

 

در روش تربیتی

 

و در زمینه ها و استعدادها

 

و در هنگام و زمان مناسب.

 

 

 

کتاب مسئولیت و سازندگی/ عین . صاد/ ص 185-184

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. ان ابراهیم کان امه قانتا. (نحل، 120)