روزَن

برای بالندگی تنها یک روزنه کافیست...

روزَن

برای بالندگی تنها یک روزنه کافیست...

روزَن

قدمهایت را که آهسته تر برداری، غبار پنجره دل را که پس بزنی، در هر کوی و برزن، در هر کم و زیاد، اتفاق و واقعه و خلاصه در هر نفس و بی نفسی روزنه ای است که نشان از او دارد... حالا چشمهایت جور دیگری می بیند...!
از این روزنه ها ساده نگذر...!

دنبال کنندگان ۵ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
آخرین دیدگاه ها

۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «فلسفه پوچی» ثبت شده است

مسئولیت هنگامی مفهوم پیدا می کند که در هستی خدایی و حکمتی و شعوری باشد. در هستی لش و احمق، دیگر مسئولیتی نیست. در این هستی ابله، خوبی و بدی برابر می شوند و معیاری برای خوبی و بدی باقی نمی ماند.

 
آن جا که بصر نیست چه خوبی چه زشتی!
 
در این سطح حتی اومانیسم و اگزیستانسیالیسم نمی توانند میزانی بسازند و معیاری بدست دهند؛ چون این مکتب ها نه زمینه ای دارند و نه ریشه ای؛ فقط در اوج از یک سری مطالب هماهنگ برخوردار هستند.
 
این انسان دلیلی برای بودن و دلیلی برای انسان بودن ندارد.
و هنگامی که خود انسان دلیلی برای بودن و برای انسان بودن نداشت، 
و هنگامی که معیاری و میزانی برای کارهای انسان نبود،
جز فلسفه پوچی چیزی نخواهد ماند.
 
 
 
مسئولیت و سازندگی/ عین . صاد/ ص 25-24
  • زهرا قاف